Op reis

Nu we over de helft zijn is het tijd voor een tussenstand.

We zijn niet op reis vertrokken omdat we ons leven in België beu waren of niet liep zoals we wilden. We hadden allebei een fijne job, die de mogelijkheid gaf om te sparen op het einde van de maand. We woonden op een leuke plek en we hadden (hebben) een hele hoop geweldige vrienden. Ook de relatie met familie was (is) prima. Waarom dan alles achterlaten? Ten eerste hebben we niet gevoel dat we veel opgeven of achterlaten. Ons huis zal na 9 maanden nog altijd staan waar het stond, onze vrienden zullen ons echt niet vergeten zijn en onze ouders blijven onze ouders. Zelfs al gaan we 5 jaar rondreizen. En de job? Dat komt ook wel goed. In elk geval hebben we een grote troef bij op onze cv. Ten tweede: ‘je leeft maar 1 keer en dat leven is eindig.’ Deze quote gebruikt iedereen wel eens. Vooral bij het bestellen van de derde Irish Coffee op de Vlasmarkt, einde juli. Denk echter eens echt na over die zin. Over je conclusie zullen we het dan eens hebben op diezelfde Vlasmarkt, einde juli.
Mijn grootste vrees is om 75 jaar te worden en het gevoel te hebben dat ik het gemist heb. Dat ik er bij stond en er naar keek, maar het niet gedaan heb. Tot hiertoe geen reden tot paniek. Ik zei het een paar maanden geleden tegen één van de mensen die het dichtst bij mij staat: ‘Als het morgen allemaal stopt, dan is het toch geweldig geweest. We hebben veel rondgereisd, hard gelachen, vaak gedanst, veel boeiende gesprekken gehad en nog meer onzin verkocht tegen elkaar.’ Gelukkig is het morgen nog niet gedaan en hopelijk blijft mijn fijn leven nog even duren.

-als het leven een strijd is, zijn we toch hard aan het winnen- R.L.

De digitale mogelijkheden zorgen er ook voor dat we af en toe terug gekatapulteerd worden naar huis. Dat is vaak een frustratie. Het heeft zijn voor- en nadelen. Weg is niet meer echt weg. We zijn niet afgesloten van het leven in België. Het doet ons echter ook beseffen dat het grote mogelijkheden schept. Een aantal jaren in het buitenland gaan wonen is geen absurd idee en best haalbaar, moesten we willen. Daarbij komt dat sociale media een enorme informatiebron zijn tijdens onze trip. We wilden vooral de regelmaat doorbreken. 5 dagen per week werken is niet erg, het spijtige is alleen dat er zo weinig tijd overblijft voor andere dingen. De plaats die vrijkomt in je hoofd na een aantal weken reizen is enorm. De creativiteit stijgt en de grootste ideeën komen naar boven. Hopelijk blijven een aantal van de plannen overeind als we terug zijn en verdrinken ze niet in de stroom van ons Belgische leven. Het feit dat niemand iets van je verwacht is zalig. Geen afspraken, geen deadlines, niet zorgen dat zaken geregeld geraken. We doen echt ons goesting. Willen we morgen naar New York vliegen? Prima. Niemand die vragen gaat stellen. Of liever naar Teheran? Same same.
Dat is volgens mij tot hiertoe het leukste van de hele trip. De vrijheid en de mogelijkheden die er zijn. Bijna alles kan en mag. Dat dit eindig is beseffen we maar al te goed. Gelukkig ook. Moest dat niet zo zijn, dan zou er leegheid ontstaan. Zo lang mogelijk reizen met een vooraf bepaald budget zou ik niet graag doen. Je gaat jezelf dingen ontzeggen om langer te reizen. Dan stijgt de kwantiteit maar daalt de kwaliteit. Niet mijn ding.
Of we veranderd zijn? Volgens mij niet. Ik ben nog altijd dezelfde. Mijn aandachtscurve is nog steeds enorm kort, met mijn emoties loop ik nog altijd niet te koop en die afgetrainde beachbody is er ook nog niet. Wat wel is veranderd: het beeld over de wereld. De wereld is een echt een fijne plaats om te zijn. Zonder de miserie te ontkennen uiteraard. Mensen zijn goed. Echt. Er zijn ook veel minder verschillen tussen mensen dan eerst gedacht. We hebben behoorlijk veel gelijkenissen en of je lunch nu bestaat uit een martino, een broodje bánh mì, een hotdog of een empanada… veel doet het er eigenlijk niet toe.
Het was onze grote droom om de wereld rond te reizen. Die is op dit moment werkelijkheid geworden. Thuis komen gaat een grote weerslag hebben. Daar zijn we ons van bewust. Niet omdat het leven in België niet meer gaat lukken, maar omdat de droom weg gaat zijn. Nuja, dat komt ook wel goed.
Eerst nog een paar maanden verder dromen/leven/reizen.

Evert