Een vroege vlucht bracht ons van Santiago naar Calama (de dichtste stad bij San Pedro de Atacama). Op de luchthaven werd Evelien echter ziek. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, al blijft het een raadsel wat precies. De vorige dag hadden we exact hetzelfde gegeten. Afzien dus. Het is uiteindelijk toch gelukt om in San pedro de Atacama te geraken, inclusief een bus die 1,5u in panne stond. De camper ophalen en een hostel zoeken dus. Dezelfde dag vertrekken was geen optie, aangezien Evelien veel te ziek was. San Pedro de Atacama ligt midden in de Atacamawoestijn en is ongeveer het enige dorpje in een straal van 130 km. Het nadeel is dat het enorm duur en toeristisch is. Een basic tweepersoonskamer kost snel 60 euro/nacht. Gelukkig was Evelien de volgende dag een heel stuk beter besloten we te vertrekken. We wilden graag de ‘Mano del desierto’ zien en reden richting Antofagasta. Kamperen deden we op een stopplaats voor truckers. Gratis, met propere douches en toiletten! Het was echter enorm koud ’s nachts (woestijnklimaat) dus we moesten een donsdeken te kopen. De ‘Mano del desierto’ is een grote betonnen hand in het midden van de woestijn. Best leuk om te zien, maar ik zou er geen 600km meer voor rondrijden. Nuja, het landschap is wel uniek en een ervaring om door te rijden. Een oneindige woestijn van zand en rotsen. Af en toe een tankstation, gelukkig. Na 3 dagen waren we weer in SPdA. Niet meer slapen in een duur hostel, maar een beetje buiten de stad in het wild. Met zicht op de vulkaan. Van hieruit richting Salta in Argentinië. Deze rit in 1 keer doen zou wat enthousiast zijn. Dus hebben gekampeerd aan de Salinas Grandes. Grote zoutvlakten op ongeveer 100 km verwijderd van Salta. We hebben ze niet bezocht aangezien we nog moesten eten, het stilaan donker werd en vooral omdat we nog zouden terugkeren tijdens de terugrit.
De volgende dag had ik weer slecht geslapen in onze bus en besloten we een hotel te boeken in Salta. Het grote nadeel van reizen met een auto is dat je deze veilig kwijt moet kunnen in een stad. Hem ’s nachts op straat parkeren is niet veilig genoeg. Dus we moesten een hotel vinden met een bewaakte parking. Gelukkig gevonden ook. De rit naar Salta was misschien de mooiste van de hele reis. Langs kleine baantjes door het noorden van Argentinië en met geweldige uitzichten. De 2 dagen Salta waren een verademing na het rondrijden met de camper. Lees: warme douches in een eigen badkamer, Gent – Tottenham op tv en een ontbijtbuffet ’s morgens. Salta is een gezellige stad, maar er veel valt er niet zien of doen.
Van Salta reden we naar Cafayate via de Ruta de Vino. Mooie route, met veel bodegas en vooral geweldige landschappen. Toen we in Cafayate aankwamen was er het plaatselijk carnaval bezig. Een enorme drukte in de stad, maar vooral veel sfeer. We hadden nog net plaats op een camping en stonden tussen 100’en bbq’nde locals.
In Cafayate kan je te voet naar verschillende bodegas die eigenlijk bijna in de stad liggen. Voor een paar euro kan je er royaal wijn proeven. Vanuit Cafayate hebben we Ruta 40 genomen, terug naar het noorden. Ruta 40 is een legendarische onverharde weg die begint helemaal in het zuiden van Argentinië en zo naar het noorden loopt. Het doel was het stadje San Antonio de los Cobres. Dat hebben we niet gehaald. We hadden al een paar keer door een riviertje moeten rijden dat over de weg liep, maar de laatste was te groot. Door de hevige regenval was er een te grote rivier ontstaan die weg kruiste. We hebben onze camper vastgereden en met veel moeite weer op het droge gekregen. Achteraf een leuk verhaal, op het moment zelf iets te spannend om leuk te zijn. Het eerste ‘dorp’ was toen zeker 60km verder en veel passage was er ook niet echt. Nuja, de camper was niet stuk en stond weer droog. Het nadeel: 400 km rond rondrijden. Gelukkig hadden we 1 dag marge genomen op onze rit terug naar SpdA en die was dus nu opgebruikt. Terug richting Salta via de verharde weg.
Toen we Salta naderden was het aan het stortregenen en veranderde alle wegen in rivieren van 30 cm diep. Verschrikkelijk om door de te rijden. Het hotel in Salta waar we vorige keer verbleven was volgeboekt en de stad inrijden zonder plan was geen optie. We hebben ons dan op een camping geparkeerd en we zijn direct gaan slapen. Te veel miserie voor 1 dag. Vanaf de camping zijn we naar de Salinas Grandes gereden. Dit was maar 3u rijden, dus we hadden alle tijd. We kampeerden weer op de dezelfde plaats aan de Salinas Grandes en hebben ze nu wel bezocht. De zoutvlakten waren echt mooi, zeker met de reflectie van de ondergaande zon.
Van de Salinas Grandes weer naar SPdA. De weg en de grensovergang kenden we al. In de heenweg duurde de grensovergang ruim 2u, nu slechts 20 min. In SPdA hebben we de camper weer ingeleverd (gelukkig nergens schade). We verbleven een dag in SPdA en vertrokken de volgende dag naar Uyuni in Bolivië.