Op maandag vertrokken we naar het derde land op 10 dagen tijd en dat is best snel. We wisten op voorhand wel dat we van Cambodja lang niet alles zouden zien en Thailand komt later nog ruim aan bod. Voor Vietnam plannen we toch ruim 14 dagen. Er is echter wel een typhoon (Sarika) op komst, dus hopelijk vallen onze plannen niet in het water. Nuja, we zijn flexibel dus als het te slecht weer wordt, zijn we weer weg.
Voor Vietnam kan je als Belg geen visum aan de grens kopen (ook niet in de luchthavens). Dat moet op voorhand in je paspoort kleven. Als je dat vanuit België wil doen, moet je naar de Vietnamese ambassade in Brussel, tijdens de kantooruren. Je kan het visum gaan aanvragen en een week later mag je je paspoort gaan ophalen met de juiste sticker in. Dit kost je meer dan 100 euro per persoon en waarschijnlijk ook 2 dagen verlof en een hoop file- en parkeerstress.
Aangezien we nog niet helemaal zeker wisten of we naar Vietnam zouden gaan, hebben we dit niet aangevraagd in Brussel. Ook omdat je dit in een Vietnamese ambassade in het buitenland ook kan aanvragen (bijvoorbeeld in Bangkok).
Dit lijkt tijdens de voorbereiding van je reis vervelend, maar eenmaal op reis lossen moeilijkheden zichzelf vaak op. Onze guesthouse in Siem Reap bood een visa-service aan voor verschillende landen, waaronder ook Vietnam. Eenvoudiger kon niet, je paspoort ’s morgens afgeven aan de balie en ’s avonds weer ophalen. Dit voor 45 dollar. Inderdaad, meer dan 100 euro bespaard door ons visum niet in Brussel aan te vragen.
We hebben onze bustickets voor Vietnam online geboekt en de pick-up service kwam ons oppikken aan de guesthouse op maandagochtend. De bus rijdt van Phnom Penh naar Ho Chi Minh city en vertrekt om 8u ‘s morgens. De bus was een luxe autocar, met alle nodige comfort, inclusief wifi. Die werkte verbazend genoeg best goed. Verwacht echter niet om de tijd te kunnen vullen met Netflix leeg te kijken.
Bij het instappen van de bus dien je je paspoort af te geven aan het boordpersoneel. Zij checken van iedereen of het juiste visum aanwezig is. Best een goed idee, aangezien je aan de grens geen visum kan kopen en anders zou de bus vast staan voor iemand die het land niet binnen mag.
De bus zou er 6 uur over doen en dat is realistisch. Tot aan de grens is het ongeveer 4u rijden. Dan moet iedereen uitstappen en met zijn paspoort, dat we ondertussen terug gekregen hebben, langs de exit-controle. Hier ontvang je de stempel om Cambodja uit te reizen. Een land buiten gaan is meestal geen probleem en gaat vlot. 20 min later had iedereen zijn stempel. Dan reden we nog een kwartier door tot aan de effectieve grens. Waar de grens tussen Thailand en Cambodja één chaos is, kom je nu terecht op een plaats die veel weg heeft van een verlaten industrieterrein. De bus stopte aan een restaurant en iedereen kon gaan lunchen, terwijl het boordpersoneel de stempels voor Vietnam regelde. Handig! Aan het restaurant is een tax-free shop met oa een ruim gamma zeer goedkope alcohol, maar die paste niet meer in onze rugzak. Nadat iedereen gegeten had moesten we onze eigen bagage uit de bus nemen en door de grenscontrole en bagagescanner wandelen. Aangezien onze paspoorten reeds gestempeld waren, ging dit vlot. De rit naar HCMC duurde nog ongeveer 2u. De stopplaats van de bus was toevallig 300m van ons volgende hostel. Geen taxi nodig en inchecken dus.
HCMC is een grote stad, maar een enorm verschil met Phnom Penh. Dus de stad is veel properder en aangenamer. Het verkeer is een hectische boel met duizenden scooters die tussen de auto’s door slalommen. De straat oversteken als voetganger is een belevenis opzich. Je kan niet staan wachten tot er iemand stopt voor jou, want je zou er de rest van de dag staan. De kunst bestaat er in om over te steken aan een constant tempo, niet te traag en niet te snel. Stoppen, omkeren, versnellen of vertragen mag absoluut niet. Wanneer je oversteekt aan een constant, vlot tempo schat iedereen in hoe ze je gaan ontwijken, voor of achter je door. Het werkt echt, al is het best spannend om jezelf in de verkeersdrukte te gooien.
We hebben op de avond van onze aankomst beslist om nog een 3de nacht te blijven. De sfeer van de stad was leuk en we hadden nog totaal geen idee hoe we de rest van de week zouden invullen.
Dinsdag hebben we een wandeling door de stad gemaakt en het oorlogsmuseum bezocht. Wat de Amerikanen de ‘Vietnam war’ noemen, heet hier de ‘American war’. Het museum is heel visueel en heeft nog vele restanten van de oorlog zoals, tanks, vliegtuigen helikopters, en wapens. Het museum is echter niet chronologisch opgebouwd, maar per thema. Een thema is bijvoorbeeld ‘the effect of Agent Orange’. Dit zorgt ervoor dat je wel wat voorkennis nodig hebt om alles te kunnen plaatsen. Lees je dus even in en je hebt meer aan je bezoek.
Het eten in Vietnam is geweldig en goedkoop. Door de Franse invloed kennen ze hier ook stokbrood, bijna identiek aan de Franse variant! Vietnam heeft een uitgebreide streetfood cultuur, je kan hier op straat lekker en goedkoop eten.
Woensdagochtend bestond uit het plannen van de komende week. We hebben beslist om de Mekong-delta te bezoeken tot zondag en van daaruit naar Hội An te vliegen. De vlucht is goedkoper dan de trein en een stuk sneller. Tot volgende week woensdag ligt ons plan dus vast.
info:
-
Ho Chi Minh City = Saigon. Na de onafhankelijkheid van Frankrijk in 1954 werd Saigon Ho Chi Minh City. De twee benamingen worden vandaag door elkaar gebruikt
-
We reden met Giant Ibis bus naar HCMC. Dit voor 19 dollar pp. Dit was een grote bus, met veel beenruimte en comfort.
-
Ons hotel in HCMC was Pink Tulip. Basic kamer zonder raam, zeer goede locatie, vriendelijk personeel.